İnancımızda insan esas değil midir? İnsan esastır fakat biz bunu sadece söz olarak dillendirip eylemde aksi bir davranış içerisine giriyoruz.
İnsan eğer esas olsaydı beton yerine insana yatırım yapmayı öncelikli görev olarak bilirdik.
İnsana yatırım yapmıyoruz, öyle bir bilincimiz, isteğimiz, hedefimizde görünürde yok.
Yapmadığımız için koca koca binalara sahibimiz – içerisini dolduramadığımız ve gün geçtikçe daha da bir boşalan binalar.
İnsana yatırım yapmadığımız için günü kurtarmaya yönelik çalışmalar yaptık.
Bunun en görünen kısmı ise koca koca binalar oldu.
Oldu da ne oldu?
Kahvaltı salonu ve taziye kabul merkezine döndü binalarımız.
Hiç bir çalışmayı ve birlikteliği asla ve asla küçümsemem, hepsi değerlidir.
Fakat koca cemevlerimiz sadece kahvaltı salonu, taziye kabul merkezinin ötesinde bir işleve sahip değilse burada oturup etraflıca düşünmek gerekiyor.
Biz böyle yapmakla geleceğimize ne kadar güvenle bakabiliriz?
Çok uzak bir vakit değil, 5-10 yıl sonra bu kurumları yönetecek inanç ve ikrar sahibi, hizmet ehli kaç kişi var?
Bence insana yatırım yapmalı, inançlı ve yol ehli kişilerin eğitimi için çabalamalıyız.
Bütün çalışmalar bu eksende yürütülmelidir.
Çünkü inancımızda olduğu gibi insan esastır.
Binayı her zaman yapabiliriz ve hatta daha görkemlisini, mükemmelini oluşturabiliriz.
Ama binamız var ve insanımız yoksa, içini ehli hizmet sahibi, ikrarlı canlar doldurmuyorsa emin olun sandığımızdan kısa bir süre sonra o binalar el değiştirir.
İnsanı esas alıp insanı eğitebilirsek ancak geleceğimiz olabilir.
Belki insanı esas alıp ve ona göre bir eğitim geliştirirsek kısa vadede çok şeyleri başardığımız görülmez ama emin olun uzun vadede geleceğimiz garanti altında olur.
