Bir Pazar günü öğle vakti yaklaşık yirmibeş bin nüfuslu bir beldenin tren istasyonunda idi. O gün tanıdık bir aileye kahvaltıya gelmişti ve şimdi de dönüyordu. Bahar aydınlık ve tertemiz havasıyla, çiçekli ağaçlarıyla, uçuşan kelebekleriyle ve daha bir çok güzelliği ile kendini hissettiriyordu. İstasyonda tek tük yolcu vardı. Trenin hareket etmesini bekliyorlardı. Otuz beş yaşlarında görünen,
Bahar aydınlık ve tertemiz havasıyla, çiçekli ağaçlarıyla, uçuşan kelebekleriyle ve daha bir çok güzelliği ile kendini hissettiriyordu.
İstasyonda tek tük yolcu vardı. Trenin hareket etmesini bekliyorlardı. Otuz beş yaşlarında görünen, beyaz bastonlu görme engelli bir çiftin yakınına oturdular. Konuştukları lisanı o günlerde neredeyse hiç anlayamıyordu. Ancak kendilerine olan güven duygularını ve mutlu olduklarını fark edebilmek için ne dediklerini anlamak gerekmiyordu. Çünkü ses tonları güven duygularını ve sohbetlerinin doğal seyri içinde zaman zaman gülüşmeleri mutluluklarını açıkça anlaşılır kılıyordu. Görme engelli, güven duygusu ile oturan, kalkan, konuşan mutlu bir çift!!!
İki üç hafta sonra idi. Üç buçuk milyondan fazla nüfusa sahip bir şehrin, üç dört katlı, yirmi civarında peronu olan, merkez tren istasyonunda idi. Karşıdaki peronda birbirleri ile işaret dili ile anlaşan işitme engelli gençlerden oluşan bir grup dikkatini çekti. Öyle hareketli ve şen şakrak idilerdi ki fark etmemek mümkün değildi.
Şen şakrak işitme engelli gençler!!!
Görme engelli ya da işitme engelli bu insanların hayat yolculuğunda önlerinde iki seçenekleri vardı.
Ya engellere takılıp hayata küsmek ya da görme/işitme engelliyim ancak beyaz baston, işaret dili ve öğrenebileceğim beceriler ile engelleri aşmanın bir çok yolu var. Ayrıca ortopedik, zihinsel ya da …. engelli değilim diyerek sahip olduğu her şeyi en etkin bir şekilde kullanarak kendini gerçekleştirmek. Seçenekler; hayata küsmek ya da kendini gerçekleştirmenin tadını çıkarmak!!!
Tercihler insanların bugünlerini ve yarınlarını belirlemede ne kadar önemli değil mi?
