Tarih belliydi, kendisi gibi düşünmeyenleri , demir parmaklıkların arkasına rahatça hapsede biliyorlardı. Genç, çocuk kadın ve yaşlı ayırt etmeden gerçekleşirken. Özgürlüklerinede son veriliyordu. Ellerinden kalemi almak bir bakıma onlara verilen cezaların en büyüğü sayılıyordu. Bununla da yetinmeyip işkencelerle de nabzı yokluyorlardı. Sınırların ötesinde kalan uygar bir dünya yapılanlar karşısında susuyordu. Zulüm hat safhaya çıkmış. Aydınların
Tarih belliydi, kendisi gibi düşünmeyenleri , demir parmaklıkların arkasına rahatça hapsede biliyorlardı. Genç, çocuk kadın ve yaşlı ayırt etmeden gerçekleşirken.
Özgürlüklerinede son veriliyordu. Ellerinden kalemi almak bir bakıma onlara verilen cezaların en büyüğü sayılıyordu. Bununla da yetinmeyip işkencelerle de nabzı yokluyorlardı. Sınırların ötesinde kalan uygar bir dünya yapılanlar karşısında susuyordu.
Zulüm hat safhaya çıkmış. Aydınların boğazlandığı. Tek hücreli koğuşların oluşturulduğu, tecrid edilmiş mahkumların bulunduğu, 20 kişilik koğuşların içinde 40-50 kişinin yatırıldığı yerler vardı.
Ülkede tutsaklar ülkesine dönmüştü. Karanlıkla yatıp karanlıkla kalkanlar oyun üzerine oyun oynamakta bu oyunların eşliğinde zülüm üstüne zülüm yapmaktadırlar. Bu topraklarda bir zamanlar medeniyetler ve uygar topluluklar vardı.
Şimdi ise bu topraklar üzerinde yaşayan insanların ellerinde kelepçe ve ayaklarında prangalar var. Duruşması beklenen mahkemeler.
Günü gelince görülen ve bir sonraki duruşmaya ertelen mahkemeler haline gelmişti. Mahkemeler tarafından masum diye bırakılan hiç kimse yoktu.
Arada bir yanlış anlaşılmış diye işkence ile öldürülenler anons ediliyor, insan oldukları bile hatırlanmıyordu. Ülkede insanlıktan çıkmış tilkiler, kurtlar çakallar el üstünde tutuluyor. İnsanlık ise değersizleştiriliyordu. Hele öyle anneler var ki çocuklarıyla birlikte aynı yerde bulunuyor, aynı avluda yürüyor, aynı yatakta uyumaya çalışıyordu.
Nasıl bir ızdırap ki bu başlarına gelen felaketi iki kat şiddetle hissediyorlardı. Anneler bu ızdıraplarını ne kadar gizlerselerde, dudaklarında tebessüm olsada çocuklarıda annenelerinin yüzlerine bakarak anlıyorlardı onların ne kadar çileyle dolduklarını. Böylece kederleri birbiriyle kucaklaştıklarında.
Göz göze geldiklerinde. Anadan çocuğa, çocuktan anaya intikal edişinde büyüdükçe büyürler.
Zaman gelincede demir parmaklıkların arkasına sığamaz olurlar. Her kesin odası olmadığı için yumuşak yataklarıda yoktur orada. İsteselerde mümkün olan bir şey değildir. Oyuncağın ne olduğunu bilemedikleri gibi eskisinide hatırlamazlar.
Taş gibi ağır kapılar vardır. Karanlıktan beter. Yüzlerine kapanır. Kapanırken de umutlarını alıp götürür. Nöbetleşe tuttukları uykuları vardır. Sırası gelen taraf uygulamayı gerçekleştirmek için hareketini kimseyi incitmeden yapar.
Okulda olması gereken çocuklar şimdi mahkum olmuş bir öğretmenle birlikte kader arkadaşıdırlar. Bu hayat üçünede zülüm olduğu gibi yinede güzel tarafı öğretmenin çocuğa öğreteceği çok şeyi vardır. Çocuğum yüzünde de bu okunmaktadır.
Bazen bir ülkenin ruh halini çözebilmeniz için hapishanelerine bakmanız yeterlidir. “Çocuktan al haberi” diye boşuna söylememişler. Hapishanede ne oluyorsa olsun, bir yandan gülüyor bir yandanda oyun oynuyordur.
Gözündeki kederi gördükçe de ağlamamak için gayret etmesi onu ele veriyordur . Çocuklarınız sizlerin değildir. Onlar bizzat hayatın bir parçasıdır. Terbiyemizden geçerler, bizimle gelmezler.
Anne ve baba makamıyla bizi tanıştırırlar bu bizimdir anlamına gelmez. Onların ihtiyaçları sevgimizdir. Fikirlerimiz değildir. Bedenleri bizimledir. Ruhları değildir. Yere göre sığmazlar.
Eğer bir gün yolunuzu kaybederseniz bir çocuğun gözlerinin içine bakın çünkü bir çocuğun bir yetişkine öğretebileceği her zaman bir şeyleri vardır. Mutlu olmak, meşgul olmak, isteği için mücadele etmek.
Hangi baskıyı, zulmü yaparsanız yapın isterse hapse atın, isterse işkence yapın, “köklerini kazacağız” diye aklınızdan geçirin unutulmuyor. Tarihin sayfalarında da unutmak mümkün olmuyor. Yine bir gün daha geçerken gelecek günleride haber veriyor parmaklıkların arkasından.
Sebahattin Alinin şiirine dönerek bitirelim
Burda çiçekler açmıyor
Kuşlar süzülüp uçmuyor
Yıldızlar ışık saçmıyor
Geçmiyor günler geçmiyor
***
Avluda volta vururum
Kah düşünür otururum
Türlü hayaller görürüm
Geçmiyor günler geçmiyor
***
Dışarıda mevsim baharmış
Gezip dolaşanlar varmış
Günlet su gibi akarmış
Geçmiyor günler geçmiyor
***
Gönülde eski sevdalar
Gözümde dereler bağlar
Aynadan hayalin ağlar
Geçmiyor günler geçmiyor
***
Yanımda yatan yabancı
Her söz zehir gibi acı
Bütün dertlerin en gücü
Geçmiyor günler geçmiyor
