Allah’tan ummak – 1

Sadece O’ndan, başka hiçbir varlıktan, kimseden veya gruptan değil… Söylemlerimizi süsler bu kriter, tabii ki inananlar olarak. Bu anlama gelen pek çok ayet, hadis var. Tabulaştırmadan hayatın içinde aramalı ne ifade ettiğini ve gerçeklemeye çalışmalı adım adım, öğrenerek, tecrübe ederek.

Öncelikle şunu sindirmeliyiz ki, Allah Rabb’il alemindir. Alemlerin Rabb’i. Yani inanan, inanmayan herkesin. Bu nedenle inandığını iddia edenlerin diğerleri üzerinde ahkam kesmesi asla kabul edilemez. Alimlerin bu konudaki ifadelerinde hikmet aranmalı. Direkt beni anlatıyor dediğimizde yanılıyor olabiliriz. Pozitif anlamda da, negatif anlamda da…

İnanç bir yolculuktur. İçten içe mi yürünür yoksa dıştan içe mi, bilemem. Belki her insanda farklı gerçekleşebilir. Bu nedenle, imanın şartlarından birisi olarak kabul edilen dil ile söylemenin hikmetini anlamış değilim. En azından mevcut düşünce sistemimizde karşılığını anlamlı bulamıyorum. Birisinin Müslüman olabilmesi için birilerinin önünde inandım demek zorunda olması bana pek mantıklı gelmiyor.

Bir şey paylaşayım sizinle bu aşamada. Hani her Müslümanın rüyalarını süsler ya, bir kişinin onun eliyle, söylemiyle Müslüman oluvermesi. İşte bunu konuşuyorduk tam da. Bir dost o anki hissiyatını döküverdi ortaya. Papazlar, diyor, Müslüman olsalar, onları içimize almaya hazır mıyız? Yüreğinin kabul edemeyeceğini itiraf etti kendisine, bizi tanık tutarak. Trajikomik…

Allah’ın zatı ile hiçbir varlığın bir problemi olamaz. Referansı olmayan bir kudrettir konuştuğumuz. Herhangi bir şeye ihtiyaç duymayan. Verebileceğimiz hiçbir şey yok. İnandım diyen ile inanmayana farklı davranması Allah’ın şanına yakışmaz. İnancımızın hayatımızdaki yeri, davranışlarımıza, düşünce dünyamıza etkisi tabii ki çok önemli.

Daha açık ifade etmek gerekirse, inandım diyerek diğerlerini tekfir edenler ile inandım diyenlerden dolayı Allah’ı muhatap almak konusunda ihmal edenlerin halleri aynı niteliktedir, denilebilir.

Allah’tan ummak başlığı altında insanların imanlarını masaya yatırmak gibi bir niyetim yok. Bunun anlamsızlığını kendimce, zerre kadar bile şüpheye yer kalmayacak derecede kendime anlatmaktır gayretim, düşünce saflığına ulaşmaktır hedefim. Hayrolsun.

Söylemlerimize tılsım, gizem, mistik katmayı seviyoruz gibi. Veya bilemiyorum. Hayatın içinde anlamını arayan, söyleyen, yazan pek göremiyorum. Sizce nedendir acaba?

Allah’tan ummuş olsa idik sadece, yapılması gerektiğine inandığımız şeyleri gerçeklemek adına hiçbir engel tanımazdık. Herşeyi feda etme pahasına uğraşırdık, çabalardık. Kimseye takılmazdık. Kim ne yapıyor, neden yapmıyor, sormazdık. Tabii ki, yıkmadan, dökmeden, kırmadan…

Bir dostum var. Eskiden ateistmiş, öyle söyler kendisi. Geçenlerde konuşurken, „Ne Cennet sevdası, ne Cehennem korkusu“ dedi. Ve öyle de yaşıyor, şahidim buna. Yaptıklarının hepsini kabul etmesem de onun motivasyonundan istiyorum. Yarım kalan işlerim gözümün önünden film gibi geçerken…

Bir dostum var biyografisini yazmış. Okuyorum, yavaş gidiyor biraz ama. Bir tarafım isyan, hayret, pişmanlık… Güzel olsun diye yaptığım hatalarım geliyor aklıma. Onları da seviyorum derim bazen, yeri gelmişken. Beni ben yapan tecrübelerimdir çünkü. Veya her ne yaparsak yapalım, farklı algılanabiliyor diğerlerince. Ancak herkes kendi sorumluluğunu almalı. Dostumun düşünce dünyasında uzunca bir seyahat etmek isterdim. Sakin, prensipli, dengeli bir hayatı var. Ama tüm problemlerinin kaynağı ailesi ve çocukluğu. Burada bir tezat var.

Geçenlerde yine oturduk, biraz konuştuk öteden beriden. Oğlunuz, dedim. Eğer biyografisini yazmış olsa idi sizin hakkınızda neler yazardı? Oğlu da orada idi. Normalde annesini kritik eder dururdu, her konuda. Ortaya attığım topa girmedi ancak. Hayrolsun…