Aile içi şiddetin çocuklara etkisi…

Aile üyelerinden birinin diğerini duygusal, fiziksel ve cinsel istismara maruz bırakması, sosyal olarak izole etmesi ve maddi açıdan yoksun bırakması gibi davranışlar “aile içi şiddeti” içerir.

ŞİDDETE TANIK OLMAK…

Aile içindeki şiddete tanık olmak bile çocukların şimdiki ve gelecekteki sosyal, duygusal ve akademik yaşamlarını ciddi biçimde olumsuz etkiler. Saldırganlık ve şiddet gibi davranışlar dışarıdan öğrenilir.

Çocuk şiddete maruz kaldığı zaman aynı şiddeti hatta fazlasını etrafındaki kişilere, hayvanlara ve eşyalara-oyuncaklarına uygulayabilir. Çoğu anne-baba çocuğun şiddetten etkilenmeyeceğini ya da çocuğun yaşadıklarını unutacağını düşünür. Ancak çocuklar olumsuz yaşantıları unutamazlar.

Aile içinde şiddet gören çocukların, diğer çocuklara nazaran daha yüksek düzeyde olumsuz duygusal ve davranışsal sorunları vardır. Şiddet ve saldırganlık, anne-baba model alınarak öğrenilir.

Şiddet, çocukların yersiz korku ve kaygı yaşamasına, asabi olmasına, uyku bozukluklarına, fiziksel şikayetlere, düşük benlik saygısına, kendine ve başkalarına karşı güven eksikliğine, uyum sorunlarına, ders başarısızlıklarına, dikkat eksikliğine, iletişim problemlerine, asosyal kişiliğin gelişmesine ve depresyona neden olabilir.

ÇOCUKLAR ŞİDDETİ AİLEDE ÖĞRENİR…

Çocuk hangi olumsuz davranışları yaparsa yapsın, ders vermek ya da disipline etmek için fiziksel veya psikolojik şiddet uygulanmamalıdır.

Bu durumda çocuğun öğreneceği tek şey gördüğü ve yaşadığı şiddeti başkalarına uygulamaktır. Çocuklar, hayatı anne-baba ile kurdukları iletişim ve ilişkiden öğrenir. Ailede şiddet gören çocuk şiddet uygulamaya başlar. Bu onun için doğal bir davranış olarak görülür.

Anne-babalar, çocukları doğduğu andan itibaren onlara karşı sevecen, sabırlı ve ilgili davranmalıdır. Anne-babalık dünyanın en güzel, aynı zamanda da en zor mesleğidir. Okulu, diploması, hafta sonu ve yıllık izni, tatili ve emekliliği de yoktur. Yapılan her şey anne-baba olmanın gereğidir.

Onun için “sorun” odaklı olmak yerine “çözüm” odaklı olmak gerekir. Anne-babalar tarafından yapılması gereken; daha sakin olup, aşırı tepki vermeden, duygularını kontrol ederek  uygun “sorun çözme becerilerini” geliştirmektir.

ÇOCUĞA  NASIL DAVRANMALI?

☆ Çocuğunuza kaliteli zaman ayırın. Çocuğunuza sarılın, kucaklayın, öpün, dokunun, ona olumlu geri bildirimlerde bulunun. Ona sevdiğinizi söyleyin.
☆ Çocuğunuzdan kaçmayın, uzak durmayın. Söylediklerine ve düşüncelerine saygı gösterin. Olmasını istediğiniz kişi gibi çocuğunuza davranın.
☆ Fiziksel ve psikolojik şiddet ve baskı uygulamayın. Aşağılayıcı ve onur kırıcı şekilde konuşmayın.
☆ Çocuğunuza saygı gösterin. Hata yaptığında bile onun yanında olacağınızı hissettirin.
☆ Eğer kontrolünüzü kaybedip istemediğiniz bir şeyi öfkeyle çocuğunuza söylerseniz asla özür dilemekten utanmayın. Bu şekilde çocuğunuz yetişkinlerin de hata yapabileceğini ve bunu açıklayabileceklerini görür.
☆ Olumlu davranışları pekiştirici şekilde davranın. Çocuğunuzu takdir edin. Çocuklar için ilginin iyisi-kötüsü, azı-çoğu yoktur. İlgi ilgidir. Bu nedenle siz olumlu davranışı destekledikçe bu davranışlar çoğalacaktır.

ÖFKELENİNCE KONTROLÜ KAYBETMEMEK İÇİN.

☆ Derin bir nefes alın ve içinizden 10’a kadar sayın. Kontrollü nefes alıp-vermeye odaklanın.
☆ Kendinize sizi sakinleştirecek bir şeyler söyleyin.
☆ İmkânınız varsa  ortamdan uzaklaşın ve sakinleşene kadar bekleyin.
☆ Çocuğunuza mutlaka açıklama yapın. Neye kızdığınızı, ne hissettiğinizi, ne düşündüğünüzü açık ve net olarak  söyleyin.
☆ Sorundan kaçmayın birlikte çözüm yolları arayın.
☆ Tüm bunları yaparken, bir yandan onu ve kendinizi incitmekten kaçınınız. Böylece çocuğunuza öfkenin nasıl kontrol edilebileceğini de öğretmiş olursunuz.
☆ Son olarak çocuğunuza ve çevrenize karşı öfkenizi azaltamıyorsanız ve şiddet kullanmaya devam ediyorsanız mutlaka bir uzmandan yardım alınız.