Çocuklarımız

Ne zaman çocuk eğitimi ile ilgili bir aktivite duysam önyargılarımla içimde isyan fırtınaları kopar. Çünkü çocukların idolleri anne ve babalarıdır. Eşlerin birlikte hareket edebilmeleriyle bu kriter daha etkin görülebilir. Birbirlerine karşı saygı, sevgi, anlayış, hürmet… Aksi, çocuklarımızın elinde oyuncak oluruz zaten. İstediği zaman annesinin arkasına saklanır, olmadı babasının arkasına geçer.

Çocuklarımız mutlaka bize benzemek zorunda mı? Hayır, ne yazık ki böyle bir kural yok. Ama eşler birlikte hareket edemiyorlarsa ve örnek olamıyorlarsa doğru bir eğitim verilebileceği söylenemez.

Bir dostum, “Erkek evlatlar babaların kötü bir kopyasıdır” demişti. Tabii ki, bu söylem kendisine bakar ama pek çok aileye de uygun olabilir. Kızlar da belki annelerinin kötü kopyasıdır.

Seminerlerde pek çok şey anlatılır. Çocuk ne yaparsa nasıl karşılık vermemiz gerekiyor? Onun da bir kişiliği olduğu, öğrenmesine müsaade edilmesi gerektiği, fikrinin alınması, bir büyüğe anlatır gibi detaylı anlatımlar, bir arkadaş gibi olabilme vs. Ve herkes de bunları dinler. Uyguladığını düşünür. Zaten kötü anne, baba yoktur.

Ama evlatlarımızdan şikayet ediyorsak aslında anlattığımız kendimizdir. Pek çok ebeveyn için bu söylem acımasız gelebilir. Ortada bir realite var. Alınması gereken bir sorumluluk. Mazeretlerimiz anlamsız değil. Çözüm?

Evet, modern çağda yaşıyoruz. Psikologlarımız var artık, hayat koçlarımız. Kariyerimizi planlayabiliyoruz beraberce, ailemizi gözden geçirebiliyoruz. Olmadı, çocukluğumuza iniveriyoruz. Suçluyu buluveriyoruz hemencecik, ebeveynlerimiz(!)… Böyle bir anlayışla evlatlarımıza idol olamayız. Farkında mıyız?

Kuşak çatışması olarak görüyordum bu konuyu hep. Ta ki, bu yazıyı yazana kadar. Hatta şu satırlara gelene kadar.

Annemi, babamı düşünüyorum. Çok farklı düşüncelere sahiptim. Ama onların özelliklerini taşıyorum yine de. Onlarla oturup sohbet etmem mümkün değildi. Kendilerine ait bir dünyaları vardı işte. Ben ise dünyayı kurtarmaya aday bir genç. Onların bana yaptıklarını, ben evlatlarıma yapamadım. Sürekli kendimi aradım çünkü. Eğitimden eğitime koşuşturdum, işim önceliğimdi. Buna rağmen annemi, babamı ihmal ettim. Dualarını alamadım. Rabb’im affetsin. Evlatlarım? Karşıma çıkıp isteklerini açık açık söylemelerini isterdim. Ne kadar kabul etmesem de konuşmak, tartışmak, fikir alışverişi yapmak hoşuma giderdi. Olmuyor işte, neden?

Her şeye rağmen yapılabilecek iki şey vardır. Bekleyip haklı olmayı temenni etmek ki, onların ciddi problem yaşamalarına seyirci kalmaktır yapılan. Veya sürekli yanlarında olup ihtiyaç hissettiklerinde yardım edebilme fırsatı elde etmek…

Hayatını mutlu mesut yaşayanlar için diyebileceğim hiçbir şey yok. Hayrolsun. Bir şeylerin farklı olması gerektiğini düşünenlerle birlikte konuyu ele alabiliriz. Birbirimize ayna olabiliriz. Böylece kendi başımıza göremediklerimizi görüp bilemediklerimizi bilebiliriz.

Bir dostum var. Geniş düşünen birisi. Açık görüşlü. Bir yere gideceklerinde çocuklarının, valizlerini kendileri hazırlamaları, bu konuda bir fikir verebilir. Belki karakter ile de ilgilidir ama, büyümüş de küçülmüş denilir ya, işte öyle bir şey çocukları. Görmüş, geçirmiş, yaşamış gibi konuşur. Ne istediğinin farkındadır, benliğinin… Ama buna rağmen bir şeyler oldu. Kızı, başörtüsünü çıkarmak istedi. Anne çok rahatsız. Gelişmeleri kendi üzerine aldı. Beni çok seviyordu, bana rağmen bunu nasıl yapar, demekte. Çocuğun bu davranışının altında yatan gerçek neden ne yazık ki gerektiği hassasiyetle ele alınamadı henüz. Ve başörtüsüne verilen anlam, yani hükümlerimiz? Başörtüsü kullananların hepsi iyi midir, kullanmayanların hepsi kötü mü? Kullananlar neden kullanır?

Öğreniyoruz diyorum ben. Bu biraz kolaycılık gibi geliyor ama öyle. Sanki yaptığım hataların üzerine bir sünger çekivermek gibi geliyor. Yine de reel olan bu. Ve sorumlu aramaktan daha iyi olmalı.

Öğreniyoruz, bir evlat olarak ebeveynlerimizden, bir ebeveyn olarak evlatlarımızdan. Çocuklarımızı eğitmekten vazgeçmeli. Nasıl bir evlada sahip olmak istiyorsak, öncelikle öyle bir insan olmalı. Ancak bu sözle olmuyor. Bilmek yeterli gelmiyor…