Biz Aleviler başkalarından inancımıza ve değerlerimize saygı göstermesini istiyoruz.
Fakat başkalarından istediğimiz saygıyı kendimiz inancımıza, değerlerimize, ibadetimize göstermiyoruz.
Misal Muharrem orucu ve matemi bu çarpıklığa en somut örnektir.
Muharrem orucu ve matemi inancımızı en yoğun ve zirvede yaşadığımız günlerdir.
12 (16) gün boyunca bireysel olarak varoluşumuza anlam vermeye çalışıyoruz.
Bununla beraber toplumsal olarakta yaşadığımız dünyanın daha nasıl adil ve hakkaniyetli bir yer olabileceğinin mücadelesini hayatıyla bize bırakmış olan Hz. Hüseyin ve candaşlarını anıyor değerlerine ve ilkelerine bağlılığımızı yineliyoruz.
İbadetimizi bu şuur ile yapıyor, matemimizi bu bilinçle yaşıyor, erkanlarımızı bu anlayışla yürütüyoruz.
Yüzyıllardır varlığımızı her zorluğa karşın koruyorsak işte bu bilincin ve anlayışın bize kattıklarıyla bunu başardık.
Tarihten günümüze bütün yok saymalara ve baskılara karşın ibadetimizi yaptık, yasımızı çektik, Erkanlarımızı yerine getirdik.
Peki ya günümüzde?
Günümüzde ise sanki koskoca yılda başka gün yokmuş gibi bu 12 günlük süre de düğünlerimizi daha yoğun yapıyoruz, festivaller düzenliyoruz, inancımıza ve bizi toplum olarak bir arada tutan ne kadar değer varsa hepsine aykırı bir şekilde bir tutumun sahibiyiz.
Böyle devam edersek biz daha toplumsal olarak varlığımızı koruyabilir miyiz?
Bizler daha kendi inancımıza ve değerlerimize saygı göstermezken başkaları nasıl bizim inancımıza ve değerlerimize saygı gösterir ki?
