DDR’den kaçış

Üç buçuk milyona yakın insan 1945-1961 yılları arasında Sovyet işgal bölgesinden ve daha sonrasında ise DDR Federal Cumhuriyetten kaçtı. Bunlardan bazıları Batı’da akrabaları olduğu için oraya kaçmak zorunda kalmışlardır.

Bunun en büyük nedenlerinden bazıları da; topraktan yoksun olmaları, Hıristiyanlar olarak zulüm görmeleri, kötü bir iktidarın olması ve politik özgürlüklerinin ortadan kalkması.

SED’in emeklilik kesintileri, enflasyonda meydana gelen artışı durduramaması ile birlikte serbest seçimlerin yapılması yönündeki çağrı bir halk ayaklanmasına neden olmuştur. Sovyet askerleri ve tanklar SED rejimini destekleyerek ayaklanmayı bastırmışlardır.

17 Haziran 1953’ten sonra, DDR’den gelen göç dramatik bir biçimde artmıştır. Sonraki yıllarda ise, baskıcı her bir önlem, Almanya’nın bölünmesini hızlandıran siyasi olaylar silsilesi meydana getirmiştir. 1955 Varşova Paktı’nın imzalanması, 1956 Ulusal Halk Ordusu’nun kuruluşu, 1957’de kiliselere karşı mücadelenin yoğunlaştırılması ve 1960 tarımın zorunlu kolektifleştirilmesi.

SED rejimi bu ayaklarla oya daha da fazla tepki veriyordu. Bununla beraber 26 Mayıs 1952’de SED askeri birimleri Almanya Federal Cumhuriyeti ile aralarında sınırı dikenli tellerle kilitlemişti.

Aynı zamanda Doğu ile Batı arasında sayısız yol ve telefon bağlantıları da Berlin’de engellenmişti. Şehrin müttefik statüsünden dolayı, ekonomik ve politik bölünmeye rağmen 81 sektörün yanı sıra Doğu’dan Batı Berlin’e doğru olan kaçışlar hız kesmeden devam ediyordu.

Aralık 1957’de SED liderliği ceza kanunlarını daha da sertleştirdi.

Bununla birlikte DDR’den ayrılmak bir “Cumhuriyet kaçışı” olarak yargılanıyor ve üç yıla kadar hapis cezası ile cezalandırılıyordu. Ayrıca kaçış denemesinin yapılmaya çalışılması bile hapishaneye atılmaya yeterli bir sebep olarak görülüyordu.