Sürgünlerimin şarkısını kim yazacak?

Ama olmadı. Kafiyeleri bulamayan kalemim pusuladan yoksun bir yolcu misali bir o yana bir bu yana savrulup durdu. Ancak yazmadı, yazamadı. Ezgilerse ahengini hiç bulamadı.

Oysaki bir şarkım olsun istiyordum. Salkım saçak çiçeğe kesmişken, birdenbire ayazda kalıp nasıl tükendiğimi; dost bildiğim yüzler ardına gizlenmiş ihanetlerle nasıl yüzleştiğimi insanlara anlatsın istiyordum.

Öyle bir şarkı ki;

Bir gece vakti hırçın denizin yuttuğu bebek çığlıkları kadar gerçek, ellerine kelepçe vurulmuş analar kadar vakur olsun.

Bazen pencereye usulca vuran yağmur gibi sevecen, bazen de karanlığı yaran bir şimşek kadar haşin.

Serçe kanatlarındaki çırpınış kadar masum, mavi gökyüzünde süzülen bembeyaz bulutlar kadar özgürlüğe aşina olsun.

İsterdim ki şarkım;

Bir nehir gibi kıvrılarak ilk kez sevdaya tutulmuş kızların, oğulların yüreklerine aksın. Aşkın kavuşmakla değil, ayrılmakla yüceldiğini anlatsın onlara.

Ateşe verilen gövdem kül olup savrulsa da toprağa tutunan köklerimden yeni, taze filizlerin bir gün baş kaldıracağını müjdelesin insanlara.

Her tohumun yeni bir hayata dönüşmeden önce toprak altında çürümeye mahkûm olduğunu hatırlatsın.

Zemherinin bir gün mutlaka bahara yenileceğini, güneşe pusu kuran kara bulutların eninde sonunda dağılacağını haykırsın.

Ümit ederdim ki;

Sürgünlerimin şarkısı dağ doruklarına uzanan, vadilere sokulan ılık bir rüzgâr gibi her çaldığında buzlar çözülsün, mevsim nevbahar olsun.

Ve ustalar sazın teline dokundukça mutlu yarınlar çıkarsın şarkımdan.

Gel gör ki ben şarkımın kelimelerini bulamadım, ezgilerini tutturamadım.

Şimdi isyanıma kim tercüman olacak?

Hangi mahir kalem sürgünlerimden destanlar düzecek?

Yüreğim hüzünlere dar gelmişken, acılarımı kim dizelere sığdıracak?

Ya umutlarım?

Evim barkım, yurdum yuvam, sevdiklerim arkada kalırken terkime aldığım umutlarımı nağmelere kim dökecek?

Kim yazacak sürgünlüğümün şarkısını, kim?