Ya sen Sonbahar, en gerçek mevsimsin

Yazın güneşinden kamaşmış gözlerim , dünyaya şimdi daha net bakar, kısmadan gözlerimi, daha gerçek. Bir kızıl güzellige bürünür şehirler köyler ormanlar seninle. Fotograf çekmek isteyenlerin mevsimisin, biraz romantik biraz hüzün.

Kurumuş dallara bakıp hiç birşeyin kalıcı olmadığını anladığım mevsimsin. Ya ölüm, sensin ölümün gercekliğini tam da iliklerimde hissettiğim. Bu yüzdendir tüm sevdiklerimi sende kaybedişim. Trenle yolculuk yapmayı en bi sevdigim, ah o zamanlar, tren penceresinden  akıp giden ağaçlara bakıp zamanın ne kadar hızlı geçtiğini anlamanın tadına vardığım zamanlar.

Ah be sonbahar, renkli yaz düşlerimin hüzünlü aşk hikayelerine dönüştügü , açık pencereden içeri sızan  kuş seslerini yerini  rüzgar uğultularına bırakatığım mevsim, bahçede oynayan çocuk seslerinin yavaş yavaş tükendiği ve yerlerini huzurlu bir sessizliğe, hüzünlü bir iç dengesizliğe terketmesi mevsimisin.

Sonbahar sen, bir bitişsin, tükenişsin ama aynı zamanda geri gelen gecelerin mevsimisin. Geceler boyu sessizlikler, naif müzikler, bir sürü iş bitirip aa saat daha sekizmis denilen geceler.

Caddeler boyu birikmiş yaprakların hışırtısıyla hafif rüzgarda koşmak istediğim. Ya yaprak birikintilerini görünce çocuklar gibi üzerine kendini bırakıverme isteğine ne demeli?

Göçmen kuşların rotasını çizdiği, bahçemdeki kiraz ağacının bile  artık beni terk ettiğini anladığım  evimin buram buram kestane kokusunun kapladığı mevsimsin sen.

Geceleri sıcak bir kahve, sıcak patikler battaniyelerle kitap okumanın zevkine başladığım günlerin adısın. Hüznün can yoldaşı, bitişe hazırlık, öyle bir bitişki masal tadında bir varmış bir yokmu, erken gelen akşamların soguk rüzgarların mevsimi

ikinci adın hazan , yaşam soğuga hazır, zaman hesaplaşma zamanı, nicedir dökmediğim yapraklarımı dökerim seninle bir bir, şairlerin en gözdesi

Hoşgeldin en yaşanılası mevsim.