Saf

NAİLE NEDRET– Yüzünde mutlu bir gülümsemeyle, yeni ayakkabılarına baka baka yolda yürüyen, yürürken ikide bir eğilip ayakkabılarının tozlanan uçlarını silen çocuk. Bir gün büyüyeceksin ve başka bir dünyayla tanışacaksın. Biz büyüklerin dünyası. Burada işler biraz daha karmaşık.

Anlamlandırmaya çalışacaksın önce. Sonra kendini saflardan birinde konumlandırmaya çalışacaksın. Safının hakkını vermek için didindikçe saflığını yavaş yavaş yitirdiğinin farkına bile varamayacaksın.

Koca koca laflar edip kalın sınırlar çizeceksin saflar arasına. Kelimeler büyüyüp duvarlar kalınlaştıkça konuşmak anlamsızlaşacak. Kelimeler slogana, konuşmalar bağrışmaya, saflaşmalar kamplaşmaya dönüşürken içindeki iyi duyguların seni sessizce terk etmeye başladığını duyamayacaksın.

Taleplerinde haklı olduğunu, tepkilerinde yalnız olmadığını göreceksin. Bunun sana, başkalarına zulmetme hakkı verdiği hissine, kitle ruh haletiyle kapılacaksın. Herkesin kapıldığı bir cinnet halinde ne saf kalır çünkü, ne insaf, ne de itidal. Sen böyle kaptırmış giderken yılların da hızla takdirin seline kapılıp aktığını anlayamayacaksın.

Arada bir saf değiştireceksin. Konjonktür diye bir şeyin çünkü, varlığından haberdarsın artık. Ya da uğruna nice kelimeler büyüttüğün safta kalmak için direneceksin. Bu sefer de etrafın gittikçe tenhalaşacak. Yola beraber çıktığın yoldaşlarının nasıl da her devrin adamı olup çıktığına şaşıracaksın. Davana sadık kalışınla övünürken çocukluğunun eski çağlardan kalma cılız bir sese dönüştüğünü göremeyeceksin.

Yıllar geçecek böyle. Sen karmaşık duygular içerisinde, bir sonbahar ikindisi, okul dönüşü yolda yürüyen, yürürken de yeni ayakkabılarına bakıp bakıp gülümseyen bir saf çocuk göreceksin. Tanıdık gelecek bu manzara ama hatırlayamayacaksın.

Ey çocuk! Bir gün büyüyeceksin. Safını öyle seç ki, uğruna saflığını yitirmeyesin. Öyle birinin huzurunda saf tut ki, saflığın, özünü muhafaza anlamına geldiği, saf tutmanın insanı kirlerden arındırdığı Yaradan’a kulluk iklimine seni ulaştırsın.