Her göç yeni bir doğuştur, tıpkı bebeklerin emekleyip yürümesi gibi, yeniden öğrenmek!

Yaşadığı yer küçücük ve üst üste bir kaç tabaka ile çevrili idi. Yemesi, içmesi, nefes alıp vermesi, her türlü ihtiyacı bu küçücük mekanda karşılanıyordu. Dokuz aydır ekmek elden su gölden gül gibi geçinip gitmişti.

Ama son günlerde yaşadığı mekanı terk etmesi gerektiği ile ilgili gittikçe sıklaşan uyarılar almaya başlamıştı. Ve nihayet bir gün kendini kapının önünde buluverdi.

Ağlıyordu. Çok alıştığı ve her türlü ihtiyacının kolaylıkla karşılandığı yuvasından kapı dışarı edilmişti. Ama hayat devam ediyordu ve ilk nefeslerini almaya başlamıştı bile. Daracık tek başına yaşadığı bir mekandan, sınırlarını bilemediği, göremediği kadar büyük bir dünyaya adım atmıştı. Kötü mü olmuştu yani.

Emeklemekten, ayağa kalkmaya, adımlar atmaya ve nihayet yürümeye başlamak bir kaç yılını almıştı. Anlamsız gibi görülen çıkardığı sesler de, giderek anlamlı kelimeler ve cümlelere dönüşüyordu.

Bu süreçte ayağa kalkamam, yürüyemem ya da konuşamam gibi düşünce tuzakları yoktu onun dünyasında. Sadece gün be gün kendini gerçekleştirmenin tadını çıkarıyordu.

Yıllarca yaşanmış, çok alışılmış olan yurttan, yuvadan ayrılmak zorunda kalmaya da yeni bir doğuş nazarıyla bakılabilir. Her doğuş bir başlangıçtır. Başlangıçlar elbette ümit, gayret ve emek ister. Emekleme, ayağa kalkma ve yürüme evreleri tekrar yaşanacaktır. Yapamam edemem şeklindeki düşünce ve hayallerle önlerini karartmayan herkes kendini gerçekleştirmenin mutluluğunu yudum yudum yudumlayarak bu evreleri bir kez daha tamamlayacaktır.

Kendini gerçekleştirme;
Bir tohumun başağa, rengarenk çiçeklere ya da tadıyla kokusuyla, rengiyle olgunlaşmış meyvelere erişme yolculuğudur.