Bizim derin yaralarımız ayaz da donar. Az sabret sevgili; Şiire katayım hele anamdan emdiğin sütü! Bahara yeşerecek beyaz umutlarımız var. Bizim derin yaralarımız ayaz da donar; Sıkı bastır yüreğini göğüsüne! Gördüğün rüya yalan, baktığın resim eski! Sana sadık değil, baktığın bütün aynalar. Bizim derin yaralarımız ayaz da donar; Boynunu asma öyle ince iplere! Ölüm dokunmasın
Bizim derin yaralarımız ayaz da donar.
Az sabret sevgili;
Şiire katayım hele anamdan emdiğin sütü!
Bahara yeşerecek beyaz umutlarımız var.
Bizim derin yaralarımız ayaz da donar;
Sıkı bastır yüreğini göğüsüne!
Gördüğün rüya yalan, baktığın resim eski!
Sana sadık değil, baktığın bütün aynalar.
Bizim derin yaralarımız ayaz da donar;
Boynunu asma öyle ince iplere!
Ölüm dokunmasın kader çizgilerine.
Yadıma, yâd ettiğin lâleler solar.
Bizim derin hüzünlerimiz hep bu aylar da donar.
Dalına aşık kuşlar, Garbın duvarlarına konar .
Sen de Güz, ben diyeyim İlkbahar;
Bundan böyle yaşasak ne, ölsek ne yazar?
Bir ahımı almaya gör!
Saçından, kaşından başlar da beyazlar,
Ağustos da İzmir’e bile kar yağar…
Yazar: Zeynep Şimşek