Belki de Türkiye’nin en yenilikçi şairiydi, aynı zamanda en tuhafı. Bir yaşındayken kurbağalardan çok korkardı. On üçünde Oktay Rıfat’ı, on altısında Melih Cevdet’i tanıdı. Ispanağı çok severdi. Maddi şeyler onun için bir öneme sahip değildi. Onun için esas olan berrak gökyüzü ve masmavi denizdi. Yalnızlığını sevgi ve tutkuyla ama her şeyden önce edebiyatla giderirdi. Görünüşünü
Ispanağı çok severdi. Maddi şeyler onun için bir öneme sahip değildi. Onun için esas olan berrak gökyüzü ve masmavi denizdi. Yalnızlığını sevgi ve tutkuyla ama her şeyden önce edebiyatla giderirdi. Görünüşünü “biçimsiz” olarak nitelendirdi. O da aşka aşık olanlardandı ama hiç evlenmedi. Orhan Veli ki her nisan bir yaş daha genç, her bahar, biraz daha aşıktı.*
Türkiye’nin en sevilen ve en çok okunan şairlerinden Orhan Veli Kanık, 13 Nisan 1914’te İstanbul Beykoz’da doğup büyüdü. Şiir sevgisini ve tutkusunu ilkokul çağında keşfederek kendi kendine şiirler yazmaya ve oyunlar oynamaya başladı. Öğrencilik yıllarında Türk modernizminin en önemli yazarlarından Ahmet Hamdi Tanpınar’ın himayesine girdi.
1933’te İstanbul Üniversitesi’nde felsefe okumaya başladı, ancak iki yıl sonra okulu bıraktı. Aynı yıl, Ankara’daki Postane Karargahı’nda memur olarak işe alındı. Ve sonunda asker oldu. İlk şiirlerini 22 yaşında ”Varlık Dergisi’nde” yayımladı ve şiirlerini Türk halk şiiri geleneğinin hece vezni ile dönemin hakim üslubuna göre kaleme aldı. Ancak kısa bir süre sonra, kendisi için doğal olmayan, dolambaçlı ve modası geçmiş metaforlar ve sembollerle yüklü bu geleneksel şiir sanatından uzaklaştı.
Kanık, için edebiyat hayat demekti. Şiirlerinde, hayattaki basit şeylere bizleri hayran bırakır; olağanüstü olaylar içermeyen en sıradan manzaralar, insanlar ve durumlar onun şiirinde hayat bulurdu. İçinde kendinizi bulmanız için mısralar yazdı; sizi anlatan ve teninizde bahar rüzgarını hissettirip, açan çiçekleri ve kuşların kanat çırpışlarını dinlettirecek..
Kanık, naif, nüktedan ve hayat dolu dizeleriyle henüz 37 yaşındayken hayata gözlerini yumdu.
Sunay Akın, Orhan Veli’nin cenaze törenini şu şekilde anlatıyor:
